Recenzja książki "Rewolucja duszpasterska. Sześć słów-talizmanów w synodalnej debacie o rodzinie"

Głos w obronie prawdy katolickiej! Tak o książce napisano na jednym z katolickich portali. I jest to prawda. Ta mała książeczka to trafna diagnoza współczesnego Kościoła. Napisana po zakończeniu dwóch synodów o rodzinie a przed publikacją adhortacji Amoris Laetitia papieża Franciszka omawia szczegółowo sześć słów talizmanów, które pojawiły się podczas synodalnej debaty o rodzinie i wznieciły wątpliwości i niepewność w Kościele co do natury jak i nierozerwalności małżeństwa. Są nimi; duszpasterstwo, miłosierdzie, słuchanie, rozeznanie, towarzyszenie i integracja. Zdaniem autora tym słowom-kluczom, których pierwotne znaczenie zostało zniekształcone, należy przywrócić ich pierwotne i właściwe znaczenie. Jak to jest ważne pokazują nam dwa wydarzenie z ostatniego roku a mianowicie "Dubia" czterech kardynałów i "Synowskie Upomnienie" kilkudziesięciu katolickich intelektualistów skierowane do papieża Franciszka z prośbą o wyjaśnienie niejasności obecnych w papieskim nauczaniu na temat małżeństwa i rodziny, szczególnie tym zawartym w adhortacji Amoris Laetitia. Jak właściwie rozumieć te słowa/pojęcia? Czy można im się przeciwstawić? O tym właśnie jest  ta książka, Może i nie napisana łatwym językiem ale jakże ważna w tych czasach powszechnego zamieszania. W czasach gdy duszpasterstwo staje się antyduszpasterstwem, a nauczanie pokrętnych doktryn prowadzi do życia sprzecznego z wolą Bożą, książka to jest niczym światło latarni dla dryfującego świata. Książka ze wszech miar godna polecania i niezbędna w biblioteczce każdego zatroskanego o swoją rodzinę katolika.

WPROWADZENIE DO KSIĄŻKI AUTORSTWA J.E. X. BP. ATANAZEGO SCHNEIDERA

Od ponad pięćdziesięciu lat można zauważyć, że pojęcie „duszpasterstwo” stało się najczęściej używanym, a wręcz nadużywanym terminem w życiu Kościoła. Początek tego zjawiska wiąże się z ostatnim soborem powszechnym, który z woli papieży Jana XXIII i Pawła VI został zaplanowany, określony i zrealizowany pod hasłem „duszpasterstwa”. Określenie „duszpasterski” oznaczało, że sobór nie zamierzał formalnie proponować nowych definicji dogmatycznych ani ostatecznych nauk i rzeczywiście tego nie uczynił.

Zaproponował natomiast nauki o charakterze przeważnie duszpasterskim, to znaczy wyjaśnienia wiary, zasady dyscyplinarne i metody działania Kościoła, dostosowane do tych okoliczności dziejowych i kulturowych, w jakich żyli ludzie w latach sześćdziesiątych XX wieku. Oznacza to, że nauki o charakterze duszpasterskim są otwarte na dalsze uzupełnienia, wyjaśnienia i zmiany, tak samo jak dokumenty duszpasterskie i dyscyplinarne wszystkich poprzednich soborów powszechnych.

W czasach posoborowych pojęcie duszpasterstwa stało się niemal wszechobecne, często jako rodzaj panaceum i środek na usprawiedliwienie nawet doktrynalnych, moralnych i liturgicznych odstępstw, co jest z pewnością sprzeczne z pierwotnym oczekiwaniem papieży soboru oraz większości ojców soborowych. Kapłani pragnący zniszczyć czystość wiary katolickiej i sakralność liturgiczną stosowali i wciąż stosują pojęcie duszpasterstwa jako tarczę obronną, aby móc bezkarnie niszczyć przejrzystą wiarę prostych ludzi. Nadużywanie terminu „duszpasterstwo” nierzadko staje się w naszych czasach działaniem wręcz antyduszpasterskim. Dzieje się tak, gdy przedstawiciele duchowieństwa nauczają obcych i pokrętnych doktryn, które popychają do prowadzenia stylu życia sprzecznego z wolą Bożą, narażając w ten sposób dusze na niebezpieczeństwo utraty życia wiecznego. Takie działanie staje się duchowym przestępstwem, ponieważ osoby, które je propagują – a niekiedy wśród nich znajdują się niestety nawet biskupi i kardynałowie – nie prowadzą trzody na pastwisko prawdy i Bożych łask. Przeciwnie, wzorując się na tym świecie (por. Rz 12, 2), duszpasterze ci stawiają ducha tego świata za wzór również swojej trzodzie, uspokajając własne sumienie, aby móc w dalszym ciągu żyć w sprzeczności z wolą Bożą, która została wyrażona w szóstym przykazaniu i mówi o nierozerwalnym związku małżeństwa.

Nadużycie pojęcia „duszpasterstwo” w pewnym sensie osiągnęło w naszych czasach swój szczyt, ponieważ promujące je osoby usiłują zalegalizować grzech przeciwko szóstemu przykazaniu Bożemu oraz rozwód, wykorzystując w tym celu dwuznaczne, kuszące i podstępne wyrażenia lub słowa-talizmany. Taka gra słów pod osłoną „duszpasterstwa” stanowi w ostatecznym rozrachunku atak na święty i boski charakter sakramentów: małżeństwa, pokuty i Eucharystii. Kiedy podważa się nierozerwalność małżeństwa, zagrożone jest sanktuarium rodziny, będącej „domowym kościołem”. Takie rodzinne duszpasterstwo skłania dusze, aby umiłowały świat i wybierały to, co chce człowiek, a nie to, czego chce Bóg. Pseudo-duszpasterstwo rodziny chce podobać się światu, opinii publicznej i możnym tego świata, a nie jasnej i wymagającej prawdzie Chrystusa. Duchowni promotorzy takiego pseudo-duszpasterstwa pokazują światu miłość, która jest strachem przed światem i kompleksem niższości w stosunku do świata.

W niniejszej publikacji: Rewolucja duszpasterska. Sześć pojęć-talizmanów w synodalnej debacie o rodzinie Guido Vignelli dokonuje szczegółowej i przekonującej analizy pewnych często używanych pojęć, których pierwotne i prawdziwe znaczenie zostało zniekształcone przez pseudo-duszpasterstwo rodziny. Ślady takiej działalności można dostrzec nawet w przebiegu, w dyskusjach oraz częściowo w dokumentach ostatnich dwóch synodów o rodzinie, które odbyły się w Rzymie w latach 2014 i 2015. Guido Vignelli demaskuje pseudo-pastoralny charakter niektórych z najczęściej używanych pojęć tak zwanego „nowego duszpasterstwa rodzin”, zachęcając osoby propagujące takie „duszpasterstwo” do wyłożenia kart na stół.

Jedną z najwybitniejszych postaci w historii Kościoła był św. Grzegorz Wielki, papież, który pozostawił duszpasterzom wszystkich czasów jasne wskazówki dotyczące życia i działalności duszpasterskiej. Spośród nich wyróżnia się jego monograficzne dzieło zatytułowane Księga reguły pasterskiej. Zasady i metody pastoralne, jak również właściwe postępowanie sług Kościoła zaproponowane i wyjaśnione przez św. Grzegorza Wielkiego są dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek wcześniej.

W naszych czasach pasterze Kościoła powinni posiadać i przyjmować zasady prawdziwego duszpasterstwa, zgodnego z wolą Bożą, a nie będącego życzeniem człowieka. Mówiąc o pseudo-duszpasterstwie, św. Grzegorz Wielki zarysował jednocześnie obraz prawdziwego podejścia duszpasterskiego: „Nadzór nad stadem pozbawiony jest pasterskiej troski, podwładni nie mogą poznać światła prawdy, sprawy ziemskie zaprzątają umysł pasterzy, kurz wzniecony przez wicher pokus oślepia oczy Kościoła. (…) Gdy wobec grzeszącego nie zastosuje się twardej nagany i okazuje się miękką życzliwość, to tak jakby podkładało mu się poduszeczki pod łokcie i poduszkę pod głowę, aby wygodnie leżał w grzechu i nie potrząsnęła nim ostra nagana”.

„Kościół święty nie wybiera na przewodników dusz tych, którzy są doświadczeni w sprawach ziemskich, lecz raczej tych, którzy są doświadczeni w życiu duchowym. Do świata przynależą ci, którzy zajmują się zewnętrznym sukcesem, na drugim miejscu stawiając dążenie do rzeczy niebieskich. Dobry duszpasterz musi się starać, aby przekazać swoim wiernym rzeczy niebieskie, a nie ziemskie, nie rzeczy przemijające, lecz wieczne. Posługa kapłańska jest pośród licznych zadań Kościoła posługą zbawienia. Jednak kiedy ta posługa jest powierzona osobom ślepym z powodu ignorancji, osobom uczonym, lecz pozbawionym wiary bądź osobom oddanym sprawom ziemskim, to jak mogą one prowadzić dusze?”

Duszpasterstwo zgodne z wolą Bożą, a zwłaszcza duszpasterstwo rodzin, powinno zawsze wzbudzać w duszach głęboką miłość dla woli Bożej i Jego przykazań oraz silne pragnienie życia wiecznego. Taka miłość i pragnienie nie są jednak możliwe bez zgody na poświęcenie i krzyż, ponieważ krzyż, a zwłaszcza krzyż w małżeństwie i życiu rodzinnym – przyjęty z pomocą łaski w duchu wiary – pewnie prowadzi dusze do niebieskiej ojczyzny.

Posłuchajmy jeszcze św. Grzegorza Wielkiego: „Nie powinniśmy się zbytnio przyzwyczajać do naszego ziemskiego wygnania; wygody tego życia nie powinny prowadzić nas do zapomnienia naszej prawdziwej ojczyzny, aby nasza dusza nie stała się ospała pośród tych wygód. Z tego powodu Bóg łączy swoje dary z karami, aby wszystko to, co sprawia nam przyjemność na tym świecie, stało się dla nas gorzkie, oraz aby zapalił się w duszy ten ogień, który popycha nas wciąż na nowo do pragnienia rzeczy niebieskich i pomaga nam podążać ku nim. Ogień ten przyjemnie nas pali, słodko nas krzyżuje i radośnie nas zasmuca”.

Niech Bóg natchnie duszpasterzy naszych czasów prawdziwym duszpasterstwem rodzin, które wzbogaci Kościół i współczesny świat licznymi świętymi małżonkami, świętymi ojcami i świętymi matkami, licznymi świętymi dziećmi i świętą młodzieżą. W osiągnięciu tego celu z pewnością nie pomoże nam tymczasowe i prowizoryczne duszpasterstwo „talizmaniczne”, lecz tylko duszpasterstwo trwałe, wymagające i przejrzyste, duszpasterstwo kochające krzyż, które nie zamyka dusz w doczesności, lecz prowadzi je za pomocą prawdy do życia wiecznego.

WYKŁAD GUIDO VIGNELLEGO "REWOLUCJA DUSZPASTERSKA" WYGŁOSZONY 16 LUTEGO 2017 R. W WARSZAWIE

Inne książki autorstwa Guido Vignelliego wydane w języku polskim:

- W Nim złożyć wszelką nadzieję. Dzieje nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa, SKCH, Kraków brw.

- Święty Franciszek odkłamany, SKCH, Kraków 2016

O autorze

Guido Vignelli urodził się w 1954 roku w Rzymie. Zajmuje się etyką, filozofią polityczną i doktryną społeczną Kościoła. W 1982 roku był jednym z założycieli rzymskiego Centrum Kulturalnego “Lepanto”, a w 1988 roku stowarzyszenia “Rodzina Jutra”; w 2004 roku miał swój udział w założeniu włoskiego magazu “Radici Cristiane” (Korzenie chrześcijańskie).

W latach 1993-2013 prowadził project SOS Dzieci, który organizuje kampanie informacyjne i prowadzi protesty przeciwko szkodom, jakie wyrządzają mass-media formacji psychologicznej, moralnej i religijnej dzieci. Dla wzmocnienia tych kampanii opublikował trzy książki, które cieszyły się szerokim zainteresowaniem: “Telewizja macocha”, “Wideo-kusiciel”, a także “Pornografia: diagnoza i terapia plagi społecznej”. W latach 2001-2006 był konsultantem Komisji Studiów nad Rodziną przy włosim rządzie. W 2015 roku pracował na rzecz międzynarodowej kampanii “Synowska prośba” do papieża Franciszka odnoszącej się do zagrożeń płynących z ostatniego synodu biskupiego na temat rodziny.