_____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________

wtorek, 30 września 2014

W jaki sposób dziewczyny są wykorzystywane do grzechu przez wyzywający ubiór



czwartek, 18 września 2014

Zamknięto kolejny klasztor Franciszkanów Niepokalanej


Komisarz Apostolski o. Fidenzio Volpi podjął decyzję o zamknięciu kolejnego klasztoru Franciszkanów Niepokalanej. Decyzję podjęto w porozumieniu z przełożonym wspólnoty.

Komisarz Apostolski ks. Fidenzio Volpi zamknął kolejny klasztor Franciszkanów Niepokalanej. Decyzję podjęto w porozumieniu z przełożonym wspólnoty o. Alfonsem Brunem. Klasztor o którym mowa, San Pasquale, znajduje się we włoskim Benewencie, około 40 km. o macierzystego klasztoru we Frigento.

W zamkniętym przez Komisarza Apostolskiego klasztorze odprawiano liturgię zarówno w starym jak i w nowym rycie. Obok tego odbywała się tam codziennie adoracja eucharystyczna.

Wraz z zamknięciem klasztoru San Pasquale archidiecezja Benewentu została pozbawiona jedynego miejsca, w którym odprawiano Mszę w rycie przedsoborowym. To już kolejny akt wymierzony w tę wspólnotę, przeciwko której poważne środki Watykan podjął już w ubiegłym roku. Nie są jeszcze znane przyczyny, dla których zdecydowano się teraz na zamknięcie klasztoru. W konserwatywnych mediach szerzą się spekulacje na temat celowej walki z przywiązaniem do tradycyjnej religii, jednak możliwe są także inne scenariusze. Nie da się bowiem wykluczyć, że w klasztorze dochodziło do jakieś formy nadużyć nie związanej z kwestią podejścia do katolickiej Tradycji.

bjad/katholisches.info

Źródło informacji: FRONDA.pl

Komunikat Domu Generalnego FSSPX ws. mającego się odbyć spotkania kard. Müllera i bp. Fellaya


Na zaproszenie władz rzymskich bp Bernard Fellay uda się na spotkanie z kard. Gerardem Ludwikiem Müllerem, prefektem Kongregacji Nauki Wiary. Przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X został poinformowany, że spotkanie to ma mieć charakter nieformalny, a jako jego cel podano przegląd relacji pomiędzy FSSPX a Rzymem, przerwanych po odejściu z urzędu kard. Wilhelma Levady – poprzednika kard. Müllera – i renuncjacji papieża Benedykta XVI. Będzie to pierwsze spotkanie kard. Müllera i bp. Fellaya.

3 września br. włoski dziennikarz Andrzej Tornielli na swojej stronie internetowej zapowiedział to spotkanie, dodając, że nowy przełożony francuskiego dystryktu FSSPX ks. Krystian Bouchacourt, w czasie gdy był zwierzchnikiem południowoamerykańskiego dystryktu FSSPX, spotkał się z kard. Jerzym Bergoglio, wówczas arcybiskupem Buenos Aires. Od tego czasu utrzymywali oni kontakty w kwestiach czysto administracyjnych, dotyczących dystryktu kierowanego przez ks. Bouchacourta.

Przełożony generalny Bractwa Kapłańskiego Świętego Piusa X uda się do Rzymu za przykładem abp. Marcelego Lefebvre’a, który zawsze przyjmował zaproszenia wystosowywane przez władze rzymskie. Oczywiście nie wiadomo, czego dokładnie będą dotyczyć rozmowy, ale bp Fellay ma w pamięci słowa kard. Müllera dotyczące FSSPX przytoczone na łamach włoskiego dziennika „Coriere della Sera” 22 grudnia 2013 r.:

„Kanoniczna ekskomunika nałożona na biskupów [FSSPX] za przyjęcie przez nich nielegalnych święceń została cofnięta, lecz de facto nadal ciąży na nich ekskomunika sakramentalna z powodu schizmy; postawili się oni poza jednością Kościoła. Nie zamykamy [przed nimi] drzwi i nigdy ich nie zamkniemy, lecz zachęcamy ich do pojednania. Ale oni również muszą zmienić swoje nastawienie, zaakceptować warunki stawiane przez Kościół katolicki i papieża jako ostateczne kryterium przynależenia do Kościoła.”

Przełożony generalny będzie miał z pewnością na uwadze również deklarację z 27 czerwca 2013 r., którą wydał wraz z dwoma pozostałymi biskupami FSSPX z okazji 25. rocznicy ich konsekracji, a w której napisano: „To miłość do Kościoła kierowała abp. Lefebvre’em i to ona przyświeca jego synom. Z niej płynie pragnienie „przekazywania kapłaństwa katolickiego w całej jego doktrynalnej czystości i jego misjonarskim miłosierdziu” (abp Lefebvre, Podróż duchowa), które ożywia Bractwo Kapłańskie Świętego Piusa X w służbie Kościołowi, gdy usilnie prosi ono władze rzymskie, aby znów sięgnęły po skarb doktrynalnej, moralnej i liturgicznej Tradycji”.

Źródło informacji: http://news.fsspx.pl/

poniedziałek, 15 września 2014

Z księgarskiej półki c.d. - Michael H. Brown na tropie tajemnic życia po śmierci i nadchodzącej Apokalipsy


Michael H. Brown

PO DRUGIEJ STRONIE

Obrazek Po drugiej stronie

Wydawnictwo M, Kraków 2013
ISBN: 978-83-7595-618-4
Format 140x202, ss 256, oprawa: miękka, cena 24,90 zł
Do nabycia w księgarni internetowej wydawcy 

PO DRUGIEJ STRONIE jest publikacją wyjątkową. Jest tyle powodów dla których warto przeczytać tę książkę! Jednym z nich jest to, iż stanowi próbę odpowiedzi na jedno z najbardziej nurtujących człowieka PYTAŃ: co dzieje się z nami po śmierci? 

To co stanowi o wartości tej książki to jej pozytywne przesłanie. Jest zapisem świadectw osób, które doświadczyły „przejścia na drugą stronę”. Ich autentyczny przekaz może odmienić nasze życie i uczynić go lepszym, a przede wszystkim możemy lepiej zrozumieć wszechogarniającą miłość Boga.  W obliczu spraw ostatecznych: śmierci i życia wiecznego, nieba, piekła, czyśćca zupełnie inaczej spojrzymy na nasze życie i postępowanie.

******

Michael H. Brown

DUCHY WOKÓŁ NAS

Obrazek Duchy wokół nas

Wydawnictwo M, Kraków 2013
ISBN: 978-83-7595-650-4
Format 140x202, ss. 188, oprawa: miękka, cena 12,45 zł
Do nabycia w księgarni internetowej wydawcy

Michael Brown na kartach kolejnej publikacji DUCHY WOKÓŁ NAS skłania Czytelników do refleksji na temat budzący jednocześnie strach i… ciekawość.

Autor książki prowokuje pytaniami: Czy pamiętamy o takich chwilach w naszym życiu, w których dał o sobie znać otaczający nas niewidzialny świat? Czy nie zdarzyły się momenty, gdy otarliśmy się o coś, co pozostawało niewidoczne dla oka, a czuliśmy tego obecność? Może to były anioły? A może złe duchy? Albo dusze zmarłych?

Owa niedostrzegalna rzeczywistość jest niewiarygodnie bogata i wymyka się naszym ziemskim kategoriom myślenia. Jednak fakt ten nie umniejsza realności tego wymiaru – wręcz przeciwnie, cechuje go jeszcze większa autentyczność, gdyż zanurzony jest w wieczności.

Autor nie kwestionuje faktu, iż duchy towarzyszą nam w życiu, a ich wpływ na każdego z nas i nasze otoczenie sięga daleko poza granice wytyczone przez powszechnie przyjęte opinie.

Na tę publikację złożył się materiał zaczerpnięty z wielu książek, prywatnych rozmów, wywiadów, osobistych przeżyć, źródeł internetowych oraz korespondencji elektronicznej.

Proponowana książka jest owocem jego wieloletniej pracy, polegającej na zbieraniu materiałów o niewytłumaczalnych zjawiskach i spotkaniach z istotami duchowymi.

Wielokrotnie przytacza historie konkretnych osób, których spotkania z duchami zmarłych przypominają prawdę wiary o świętych obcowaniu, o potrzebie modlitwy za zmarłych.

W książce Browna przewija się temat miłości, pokory i radości, życia wiecznego.

Stanowi przestrogę przestrzega przed nadmiernym przywiązaniem do czegokolwiek i kieruje nasz wzrok ku niebu i wiecznej miłości Boga.

******

Michael H. Brown

OSTATNIA GODZINA

Obrazek Ostatnia godzina

Wydawnictwo M, Kraków 2014
ISBN: 978-83-7595-853-9
Format 140x202, ss. 536, oprawa: miękka, cena 35,90 zł
Do nabycia w księgarni internetowej wydawcy

W kolejnej, fascynującej książce, Michael H. Brown podejmuje próbę interpretacji Orędzi Maryjnych, które miały miejsce na przestrzeni ostatnich stuleci.

Od bez mała dwóch wieków rozbrzmiewają pełne przestróg orędzia o nadejściu strasznych dni „czasów ostatecznych”.

Z najróżniejszych zakątków Ziemi napływają doniesienia o niewiarygodnych, katastroficznych zdarzeniach. Pojawiają się w nich także wzmianki o postaci Antychrysta i jego potędze. Dzięki nim duchowa rzeczywistość wydaje się coraz bardziej dostępna ludzkim oczom… .

Tej właśnie tematyce poświęcona jest publikacja, zawierająca szczegółowe opisy objawień: czas, miejsce i ich znaczenie w kontekście XX wieku.

Autor próbuje rozświetlić mroki ukazywanych tajemnic i przestróg. Ostrzega przed ich lekceważeniem.

Ludzkość może bowiem pogrążać się w coraz większym chaosie, pozwalając Złemu zawładnąć jej istnieniem. Dlatego warto zastanowić się nad sensem życia i starać się żyć świadomie.

Książka jest zachętą do wsłuchania się w Maryjną wizję losów świata. Bez względu na nasz światopogląd i wyznawaną religię, każdy człowiek ma sposobność stać się świadkiem niecodziennych, nadprzyrodzonych wydarzeń.

________________

MICHAEL H. BROWN były dziennikarz śledczy, autor ponad dwudziestu książek, w tym bestsellerów takich jak: The Final Hour oraz After Life. Pojawił się w wielu programach telewizyjnych i audycjach radiowych jako ekspert, wypowiadając się na tematy, którymi zajmuje się w swoich książkach.

Jest współautorem wielu publikacji, począwszy od Reader’s Digest po The Atlantic Monthly. Mieszka w Palm Coast na Florydzie z żoną Lisą i trojgiem dzieci. Jest dyrektorem katolickiego portalu informacyjnego Spirit Daily (www.spiritdaily.com).

Papież mówiący przez liturgię i los jego przesłania


To dopiero siedem lat temu wchodziły w życie postanowienia motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum. Pontyfikat Benedykta XVI się skończył. Choć dość krótki, odcisnął wyraźne piękno na Kościele; śmiem twierdzić, że to piętno w miarę upływu czasu będzie coraz wyraźniejsze. Nie chcąc zawężać przesłania tego pontyfikatu do pojedynczego tylko wątku, zwracam jednak uwagę na ważną dla tego pontyfikatu sprawę. Sam Papież powiedział na początku piotrowej posługi, że będzie mówił przez liturgię. Obawiam się, że papieskie przesłanie zawarte w liturgii nie zostało odczytane, zrozumiane, więcej, że zostało zlekceważone. Podobnie jak przesłanie dokumentów liturgicznych, zwłaszcza Summorum Pontificum, którego siódma rocznicę obowiązywania dopiero co obchodziliśmy. A wygłaszał je Papież, który był jako kardynał i pozostał zasiadając na Stolicy Piotrowej, dość bezwzględny w diagnozie stanu współczesnego Kościoła i świata. Dlaczego liturgię postawił w centrum?

piątek, 12 września 2014

Ks. Jan Kaczkowski o znaczeniu Tradycji oraz Mszy w rycie trydenckim


Zapomniane prawdy c.d. - Jedność Kościoła


"Oczywista rzecz wreszcie, że Kościół Rzymski, to jest Kościół zjednoczony z biskupem rzymskim przez całkowite poddanie rozumu pod jego nauczanie, i przez poddanie woli pod jego rozkazy, posiada jedność, założoną przez Chrystusa, jedność teologiczną i apologetyczną, którą On uczynił właściwą cechą i niezmazalną pieczęcią swego Boskiego dzieła. Każda diecezja, każda parafia, każda dusza, udział biorąca w tej łączności Kościoła Rzymskiego z jego widzialną Głową, tym samym już wchodzi w łączność z jego Głową niewidzialną, z Chrystusem Odkupicielem, i znajduje się w jedności, będącej środkiem koniecznym, pewnym, w Boski sposób ustanowionym dla otrzymania zbawienia wiecznego."

"Jedność Rzymska bynajmniej nie ma na celu zażegnania herezji; oportet haereses esse, powiedział św. Paweł [(1 Kor. XI, 19)]. Powaga [(auctoritas)] Piotra tak samo jak powaga Chrystusa nie usuwa faktycznie pomiędzy ich poddanymi namiętności i wolności, której nadużycie wiedzie do herezji. Lecz celem tej Jedności Rzymskiej jest pewną drogą prowadzić do zbawienia tych, którzy się do tej jedności przyznają, a potępić tych, co ją odrzucają, gdy, przeciwnie, przyjęcie jedności anglikańskiej tak samo nie prowadzi do nieba, jak odrzucenie jej nie prowadzi do piekła. Wielkie tedy herezje pierwszych wieków chrześcijaństwa, herezje XVI wieku i wieków przyszłych, jeśli się kiedy wytworzą, w niczym nie zmniejszą siły i znaczenia Jedności Rzymskiej. Herezje te nie są upadkiem Kościoła, tak samo jak nie są logicznym jego wynikiem, podczas gdy rozdziały i scysje, jakie zachodzą w rozmaitych sektach, są pewnym ich upadkiem i koniecznym następstwem. Doświadczenie zarówno jak teoria wykazują, że wszelkie społeczeństwo, oparte na zasadzie rewolucyjnej, z konieczności jest wydane na łup niestałości, wstrząśnień i upadku: prawdę tego aż nadto stwierdza protestantyzm i jego liczne przemiany. Wszelako, jeśli Jedność Rzymska sprzeciwia się logicznie wszelkiej herezji, to przecież nie sprzeciwia się wcale wolności umysłów i różnorodności zwyczajów poza istotowymi artykułami wiary i życia chrześcijańskiego. Nie przeraża jej bynajmniej rozliczność szkół i opinii, sama nawet rozmaitość rytów liturgicznych i praw kanonicznych, byleby centralna powaga Piotra utrzymywała się w swej sile. Nawet roczniki Kościoła stwierdzają ten fakt szczególny a na pierwsze wejrzenie dziwny, że owa rozmaitość w Kościele co dzień mocniej wykazuje konieczność jedności, każe ona coraz żywiej pożądać jej dobrodziejstw, i zacieśnia jeszcze bardziej święte jej węzły. Władza papieska nigdy nie bywa silniejsza w Kościele, jak nazajutrz po sporach biskupów i doktorów katolickich; wszyscy oni głębiej odczuwają, jak bardzo osobistą stałość i wewnętrzny pokój zawdzięczają Opoce, której bramy piekielne nie przezwyciężą."

Ks. Jules Didiot, Słownik Apologetyczny Wiary Katolickiej podług D-ra Jana Jaugey'a, opracowany i wydany staraniem x. Wł. Szcześniaka, Mag. Teol. i grona współpracowników, T. II. Warszawa 1894, s. 342, 344

Nowe materiały w sprawie Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej? „Istnieje nieznana część”




Włoski dziennikarz Antonio Socci, autor publikacji „Czwarta Tajemnica Fatimska”, opublikował nieznane fragmenty dzienniczka św. Łucji – świadka objawień Matki Bożej w Fatimie. Jak twierdzi, potwierdzają one istnienie nieznanej części Trzeciej Tajemnicy Fatimskiej.

sobota, 6 września 2014

Co Bóg mówi o tym jak powinniśmy się ubierać?


x. Jan Jenkins FSSPX: Czym jest katolicka edukacja?


Tytuł tego artykułu daje do zrozumienia, że tematem będzie istota oraz fundamentalne założenia katolickiej edukacji. Tak wiele błędów rozpowszechnionych jest obecnie w tej kwestii, że próba omówienia i zbicia ich wszystkich byłaby wielkim wyzwaniem. Błąd jest brakiem prawdy, brakiem zgodności danej rzeczy z rzeczywistością.

Mam więc nadzieję, że uda mi się przedstawić prawdziwą naturę katolickiej edukacji, czym jest ona w swych najbardziej fundamentalnych zasadach, a więc również co oznacza w praktyce. Poznanie, czym jest z samej swej natury katolicka edukacja wzmocni nas przeciwko otaczającym nas zewsząd błędom, pozwoli również zrealizować rzeczywisty cel edukacji – gdyż nie wystarczy jedynie unikać błędu, musimy również w sposób pozytywny skłaniać się ku prawdzie.

Używając terminu „katolicka edukacja”, mamy – oczywiście – na myśli edukację, która jest katolicka, czyli inspirowana oraz wspierana przez Kościół katolicki. Chociaż na kartach Ewangelii nie znajdujemy słowa „edukacja”, to jednak znaleźć możemy wszystko, co należy do jej natury. Pan Jezus nakazał swym apostołom, by szli i nauczali wszelkie narody wszystkiego, co im przekazał. Zbawiciel mówi o doktrynie, którą wszyscy muszą przyjąć, by osiągnąć zbawienie, mówi o królestwie niebieskim, w którym wszyscy ludzie odnaleźć mogą swe szczęście i spełnienie.

Sformułowanie „królestwo niebieskie” oznacza, oczywiście, dosłownie miejsce, w którym panuje niebo; miejsce, w którym wypełniana jest wola naszego niebieskiego Ojca. Oznacza jednak również, przez rozwinięcie i analogię, narzędzie, dzięki któremu podróżujemy ku naszemu wiecznemu przeznaczeniu, czyli Kościół. Oznacza również to, dzięki czemu osiągamy to wieczne przeznaczenie, czyli łaskę.

Sam Pan Jezus w przypowieściach używa więc tego sformułowania w różnych znaczeniach, stosownie do tego, jakiej prawdy chce nas nauczyć o królestwie niebieskim. Zwłaszcza dwie przypowieści Zbawiciela stosują się w sposób szczególny do edukacji. Chciałbym wyjaśnić te dwie przypowieści, ponieważ jeśli je właściwie zrozumiemy, to jednocześnie zrozumiemy prawdziwy sens katolickiej edukacji.

Dwa pojęcia: wychowanie i wykształcenie

Słowo „edukacja”, wedle starożytnych etymologów, włączając w to św. Augustyna, może pochodzić od dwóch łacińskich słów: ex, co oznacza „z” lub „poza”; oraz ducere lub ducare. Pierwsze z nich – educere – znaczy „prowadzić”. Tak więc edukacja pochodzi od educere, oznaczającego „prowadzić naprzód” lub „wyprowadzać”, zwłaszcza w sensie wychodzenia z dzieciństwa do dojrzałości. Drugie słowo – educare – oznacza raczej „formować” lub „kształtować”, zbliżone jest do erudio, które oznacza wygładzanie powierzchni rzeźby z surowego marmuru. Edukacja oznacza więc pewną formację, niejako wlewanie w formę.

Dwa polskie słowa – „wychowanie” oraz „wykształcenie” – oddają właśnie tę dwoistą etymologię: jedno oznacza prowadzenie do doskonałości, a drugie tworzenie doskonałości lub „kształtu” w czymś. Termin „edukacja” odnosi się więc zasadniczo do czegoś, co wzrasta lub dąży do doskonałości. Istnieją dwie przypowieści, w których Zbawiciel mówi o wzroście królestwa niebieskiego i tym dwóm przypowieściom odpowiadają właśnie owe dwa znaczenia słowa „edukacja”.

W pierwszej przypowieści Pan Jezus porównuje królestwo niebieskie do ziarenka gorczycy. Pewien człowiek wziął je i zasiał na swym polu, a po wyrośnięciu stało się drzewem, na którym ptaki powietrzne założyły gniazda (Mt 13, 31). W drugiej przypowieści Chrystus Pan porównał królestwo niebieskie do kwasu, który pewna niewiasta „wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystka zakwasiła”. W tym artykule chcę ukazać głęboki związek tych dwóch przypowieści z dziełem edukacji.

Przypowieść o ziarenku gorczycy

Przypowieść o ziarenku gorczycy odpowiada pierwszemu pochodzeniu słowa „edukacja”, od łacińskiego educere – wyprowadzać. Chodzi o wyprowadzenie ze stanu niedoskonałości do stanu doskonałości. Cała różnica pomiędzy żołędziem a wielkim dębem polega właśnie na kwestii doskonałości. Nasionko, w pewnym sensie, jest drzewem dębu, czegoś jednak mu brakuje. Ziarnu brakuje gleby, wody, słońca, które potrzebne są do wzrostu, a jednak zasada życia już w nim tkwi, czekając jedynie na niezbędne warunki, by wytrysnąć życiem. Podobnie człowiek, nawet w łonie matki, jest istotą żywą, jest osobą ludzką. Brak mu jednak pełnego rozwoju, pełni doskonałości. Podobnie jak ziarenko gorczycy, musi on wzrastać w doskonałości.

Nie przychodzimy na świat doskonali ani w pełni rozwinięci. Oczywiste jest, że ludzie są różni od zwierząt. Choć ludzie i zwierzęta mają tę samą zdolność poruszania się, rozpoznawania swego otoczenia i posiadania potomstwa, to jednak ludzie przychodzą na świat bardzo słabi: nie posiadają futra chroniącego przed zimnem, nie mają zębów ani mięśni, by kruszyć kości, nie mają kłów ani pazurów, by zdobyć pokarm. Rodzą się z bardzo małą liczbą instynktownych zdolności. Pająki zaraz po urodzeniu potrafią tkać sieć, nieuczone przez nikogo. Już małe bobry umieją budować tamę. Łosoś potrafi podróżować tysiące kilometrów, nie znając wcześniej miejsca, skąd pochodzili jego rodzice. A dziecko potrafi zgubić się na podwórku przed domem... Nie wie nawet, jak trafić np. do łazienki, musi się tego nauczyć od swych rodziców.

Z drugiej jednak strony, ludzie mają coś daleko wspanialszego: rozumną i nieśmiertelną duszę. Zamiast szponów i dziobów, ludzie przychodzą na świat wyposażeni w coś, co można by nazwać super-narzędziem: mają ręce, dzięki którym potrafią budować i uczynić wszystko, co konieczne do zdobycia schronienia oraz pożywienia. Potrafią również myśleć, dedukować, kochać – jednak wszystkie te zdolności, choć naturalne, są początkowo jedynie możliwościami. Nie są jeszcze rozwinięte. Gady rodzą się niejako w pełni rozwinięte, natychmiast rozpoczynają walkę o przetrwanie i osiągają właściwą sobie doskonałość bez udziału rodziców czy nawet innych osobników swego gatunku.

Człowiek jak ziarenko gorczycy

Dzieci potrzebują rodziców przez wiele lat choćby tylko po to, aby utrzymać się przy życiu; aby rozwijać się i doskonalić swe umiejętności; są w wielkim stopniu uzależnione od pomocy innych ludzi. Tak więc ludzie, choć spośród istot żywych tylko oni obdarowani są rozumem, są również, w pewnym sensie, najbardziej niesamodzielni i zależni: najpierw od swych rodziców, którzy pomagają im w doprowadzeniu do doskonałości posiadanych z natury zdolności. I, jak zobaczymy, sama rodzina również zależna jest od innych rodzin.

Ta fundamentalna prawda o ludzkiej kondycji – zrozumienie kontrastu pomiędzy ogromem jego zdolności, a jego zależnością od innych w kwestii doprowadzenia tych zdolności do doskonałości – stanowi podstawę dla obowiązku i znaczenia edukacji. Człowiek bardzo przypomina nasionko gorczycy: jest najmniejsze spośród wszystkich ziaren, jednak gdy osiągnie swą doskonałość, staje się „panem” całej reszty stworzenia, tak że nawet ptaki powietrzne mu podlegają, odpoczywają na jego gałęziach.

Z pewnością przypowieść ta odnosi się w pierwszym rzędzie do Kościoła, jednak w analogiczny sposób stosuje się również do każdego człowieka, do zdolności duszy (podobnie jak gałęzie przeznaczone są do przyjęcia ptaków), czyli tych doskonałości, które uskrzydlają duszę do jej wiecznego przeznaczenia. Człowiek musi rozwinąć swe zdolności wszystkie, a nie tylko jedną czy dwie. Każda ze zdolności, jaką posiadamy, podlega temu samemu prawu: musimy pracować, by osiągnąć w niej doskonałość. Byłoby bezsensem rozwijać mięśnie prawej nogi, ignorując równocześnie lewą – do chodzenia człowiek potrzebuje bowiem obu. Jest to prawdą również w porządku duchowym: byłoby absurdem rozwijać jedynie uzdolnienia matematyczne, nie znając sztuki czytania.

Absurdalne koncepcje w edukacji

Każda indywidualna zdolność musi być nie tylko prowadzona do doskonałości, musi również istnieć pomiędzy nimi pewna harmonia i właściwe proporcje. Człowiek jest dobrze zbudowany lub przystojny nie dlatego, że ma jedynie duże bicepsy, ale dlatego, że całe jego ciało jest właściwie i harmonijnie uformowane. To samo prawdziwe jest w porządku intelektualnym, a nawet duchowym: bycie szczególnie utalentowanym w jakiejś jednej dziedzinie, nie może oznaczać lekceważenia innych. Przeciwnie, by zachować właściwe proporcje, trzeba często pracować nad tymi gałęziami wiedzy, w których jest się słabym.

Możemy więc dostrzec, na podstawie tego bardzo pobieżnego opisu ludzkiej natury, na podstawie obserwacji rzeczy takich, jakimi w istocie są, absolutną konieczność edukacji. Dziecko przychodzi na świat nie tylko bezbronne fizycznie, ale również intelektualnie oraz emocjonalnie bardzo dalekie od doskonałości, jaką winno posiadać i jakiej potrzebuje do osiągnięcia dojrzałości. Nie powinniśmy nigdy o tym zapominać. Wiele współczesnych koncepcji, dotyczących edukacji, jest absurdalnych właśnie dlatego, że są całkowicie sprzeczne z rzeczywistością. Weźmy na przykład współczesną ideę „wolnej edukacji”, wolnej w tym sensie, że proponuje się dziecku „pozwolić być”, „pozwolić mu uczyć się” przy minimalnych ograniczeniach czy nadzorze. Istotę tej koncepcji stanowi idea, że dziecko ze swej natury już jest doskonałe, i potrzebuje jedynie „czasu” i „wolności”, by „wydobyć” z siebie tę doskonałość.

Tragiczne skutki grzechu pierworodnego

Jednak możemy stwierdzić, przyglądając się po prostu dziecku, że w pierwszych chwilach swego istnienia nie jest ono w stanie zrobić niczego samodzielnie, a dorosłą osobą staje się jedynie poprzez i dzięki nadzorowi oraz dzięki środkom wychowawczym stosowanym przez innych. Jeśli dziecko uczy się czegokolwiek, to przede wszystkim dzięki innym. Nawet jeśli zdarza mu się samodzielnie coś odkryć, może przekazać informację o swym odkryciu jedynie językiem, którego z definicji musiało nauczyć się od kogoś innego. Podobnie sam obowiązek karcenia wypływa z tego fundamentalnego rozumienia ludzkiej natury.

Dzieci są z definicji ludźmi niedoskonałymi, nie potrafią posługiwać się swymi zdolnościami. Ich pierwsze próby w jakimkolwiek przedsięwzięciu będą zawsze niedoskonałe, a więc wymagają korekty ze strony kogoś mądrego lub na tyle biegłego, by doprowadzić ich dzieło do doskonałości. Pozwolić dziecku po prostu być, bez poprawiania go i karcenia, oznacza skazanie go na niedorozwój. Zupełnie inną naturę mieli bezpośrednio Adam i Ewa, kiedy jeszcze nie zgrzeszyli. Owo educere lub prowadzenie, czy też karcenie, jest w aktualnym stanie ludzkości absolutnie konieczne, i to nie tylko jako pomoc, ale także jako środek ochronny.

Ludzka natura jest nie tylko słaba i niedoskonała, ale również z powodu grzechu pierworodnego ma skłonność do złego. Nawet dorośli doświadczają na sobie tej tragicznej rzeczywistości, kiedy czynią zło, którego nie chcą, a równocześnie trudno im osiągnąć dobro, którego pragną. Ludzka natura musi być więc kierowana i chroniona – i co jest najbardziej tragiczną konsekwencją grzechu pierworodnego – również to przewodnictwo i korygowanie jest dla nas czymś trudnym do zniesienia, sprzeciwia się bowiem temu, co moglibyśmy nazwać „wolą ciała”. Rozwój intelektu u dziecka nie jest jedynie kwestią nauki i rozwoju, ale też walki z niższymi instynktami natury. Gdy dzieci są małe, w jeszcze większym stopniu zdominowane są przez swe namiętności, a rozum dopiero stopniowo zyskuje panowanie poprzez lekcje umartwienia i posłuszeństwa.

A wracając do przypowieści opowiedzianej przez Pana Jezusa, ziarenko gorczycy nie wzrasta samo z siebie, musi być przycinane i nawożone. Potrzebuje nawet tyczki obok siebie, by rosło prosto. Ogrodnik nie pozostawia roślin bez opieki, musi je doglądać i pielęgnować, wyrywać chwasty i chronić przed szkodnikami. Również Pan Jezus mówi o winnej latorośli, która musi być przycinana, by przynosić więcej owoców. Jest to prawdziwe również w odniesieniu do ludzi, w ich poszukiwaniu doskonałości w tym tragicznym stanie, który nazywamy grzechem pierworodnym.

Konieczność kar w edukacji

Z tym nieszczęsnym stanem wiąże się konieczność stosowania kar fizycznych. Są one konieczne u dzieci z tego prostego powodu, że dzieci nie potrafią jeszcze posługiwać się rozumem. Również zwierzęta podlegają fizycznym karom, właśnie dlatego, że nie posiadają rozumu. Nie da się wytłumaczyć kilkumiesięcznemu dziecku, żeby nie piło trucizny, trzeba mu ją po prostu zabrać i trzymać z dala od niego. Podobnie jedynym sposobem, by dziecko nauczyło się, że nie wolno czegoś robić, jest przypomnienie mu o fizycznym bólu, który jest normalną konsekwencją głupoty.

Odnośnie do tego nieszczęsnego stanu, Pismo święte podkreśla, że „nie kocha syna, kto rózgi żałuje, kto kocha go – w porę go karci” (Prz 13, 24). Często jednorazowa kara fizyczna zastosowana wobec dziecka jest warta więcej niż tysiąc słów, które może ono po prostu zignorować. Podobnie pies ignoruje wszelkie racjonalne argumenty, kiedy szarpie w domu dywan – nauczy się nie robić tego wówczas, kiedy otrzyma karę wyrzucenia z domu. Dziecko zignoruje prawdopodobnie wszystko, co usłyszy o dobrym zachowaniu w kościele – musi zostać po prostu wyprowadzone na zewnątrz, by pokazać mu fizycznie, że kiedy krzyczy i hałasuje, nie może przebywać w kościele.

Kara fizyczna nie oznacza bicia dziecka. Nieuzasadnione karanie fizyczną przemocą prowadzi często do jeszcze gorszych skutków. Widząc u swych rodziców jedynie nieuzasadnioną złość i furię, będzie ono reagowało coraz bardziej irracjonalnie, dochodząc nie tylko do buntu przeciwko nim, ale też przeciwko dobru, które chcieliby oni osiągnąć. Stan ten jest gorszy od prostego popełnienia błędu – jest to stan, który nie rokuje niemal nadziei na poprawę, gdyż cała wola skierowana jest przeciwko czynieniu jakiegokolwiek dobra.

Podajmy bardziej zrozumiały przykład: z pewnością możecie nakłonić biciem psa do posłuszeństwa, jednak nigdy nie okaże on wam zaufania. Również wy nie będziecie mogli mu zaufać. Jeśli tylko obrócicie się do niego tyłem lub okażecie jakąś słabość, ugryzie was. Będzie raczej uciekał od was, niż szukał waszego towarzystwa. Jest to prawdziwe również w porządku duchowym w przypadku dzieci.

Wszelka kara musi być uzasadniona i proporcjonalna do dobra, które chcecie osiągnąć lub zła, którego pragniecie uniknąć. Jeśli nie będzie ona uzasadniona i motywowana dobrem, nie będzie już elementem wychowania, ale jedynie skutkiem emocji, i sprawi więcej złego niż dobrego. Hodowca nie przycina winorośli dla samego przycinania, ale po to, by tchnąć więcej życia w główną gałąź, by mogła ona dać więcej owoców. Mówiąc w skrócie, jeśli kara fizyczna nie przynosi owocu w postaci zaufania, pokoju i ładu w rodzinie, prawdopodobnie stosowana jest w sposób niewłaściwy.

Katolicka edukacja a koedukacja

Ze względu na rany zadane przez grzech pierworodny, lecz przede wszystkim w oparciu o samą naturę rzeczy, katolicka edukacja występowała zawsze przeciwko temu, co nazywa się powszechnie koedukacją. Z samej swej natury chłopcy i dziewczęta różnią się od siebie i jest to prawdziwe nie tylko w odniesieniu do ich rozwoju fizycznego, ale również do formacji intelektualnej i duchowej. Ponieważ edukacja jest procesem prowadzącym do pełnego rozwoju osoby, nawet w porządku naturalnym – czyli nawet w przypadku pogan – sama idea koedukacji jest absurdalna i w sposób nieunikniony prowadzić będzie do złych skutków. Chłopcy pojmują rzeczy w inny sposób niż dziewczęta w kwestiach związanych z matematyką, fizyką, historią, różnią się nawet w sposobie prowadzenia rozmowy.

Tak więc każdy nauczyciel, który traktuje edukację poważnie, zawsze będzie wolał uczyć osobno chłopców i dziewczęta. Jest statystycznie udowodnione, że szkoły o klasach dzielonych wedle kryterium płci wypełniają swe funkcje edukacyjne lepiej. Wiadomo to już od dawna.

Z pewnością dopuszczalne są wyjątki, zwłaszcza gdy liczba uczniów jest mała lub gdy brak jest odpowiedniej ilości sal lekcyjnych. Gdy uczniowie są młodzi, to znaczy w wieku szkoły podstawowej, różnice nie są tak wyraźne, gdyż są oni jeszcze dalecy od okresu dojrzewania. Jednak zwłaszcza w okresie, gdy chłopcy i dziewczęta osiągają dojrzałość fizyczną, te fundamentalne różnice stają się coraz bardziej oczywiste, co wymaga od nauczyciela różnego podejścia i metod w stosunku do każdej płci.

Zauważmy też, że jest to prawdziwe zupełnie niezależnie od kwestii grzechu pierworodnego i trudności w nabywaniu cnót. Jednak to właśnie trudność w praktykowaniu cnoty sprawia, że rozdzielenie płci w okresie dojrzewania ma tak duże znaczenie. Rzeczywistość grzechu pierworodnego nie polega na ignorancji, ale raczej na słabości. Fundamentalną potrzebą młodego człowieka – chłopaka i dziewczyny – jest w tym względzie nie tyle nabycie wiedzy, co wzmocnienie woli i uzyskanie pomocy w budowaniu silnego i szlachetnego charakteru.

Pominę większość szczegółowych kwestii związanych z koedukacją oraz z wykształceniem, które powinna odebrać każda z płci. Chciałbym jedynie podkreślić katolickie rozumienie edukacji: trzeba respektować prawo natury, wedle którego obie płcie różnią się od siebie. Każda płeć ma właściwą sobie doskonałość, co sprawia, że również metody doprowadzania ich do doskonałości dogłębnie się różnią. Aby edukacja, jaką otrzymują uczniowie, stanowiła dla nich prawdziwą pomoc na tej drodze do doskonałości, musi ona odzwierciedlać tę różnicę i uznawać rzeczywistość grzechu pierworodnego.

Przypowieść o kwasie

Pan Jezus mówi o wzroście królestwa niebieskiego, porównując je nie tylko do ziarenka gorczycy, ale też do kwasu, który został włożony w trzy miary mąki, aż się wszystka zakwasiła. Odpowiada to tajemniczemu działaniu łaski, przeobrażającej człowieka w dziecko Boże. W dziedzinie edukacji odpowiada to formacji duchowej człowieka. Edukacja nie może mieć na celu jedynie doskonałości naturalnej, naturalnego rozwoju zdolności, jak w przypadku ziarenka gorczycy, musi sprawiać również wewnętrzne przeobrażenie duszy i osiągnięcie przez nią duchowej dojrzałości. Odpowiada nie tylko za rozwój fizyczny i intelektualny, ale również za coś znacznie głębszego, co nazywamy kulturą.

Katolicka edukacja polega na czymś więcej, niż samo tylko doprowadzenie dzieci do fizycznej dojrzałości. Jest nawet czymś więcej niż kształceniem ich intelektu. W rzeczywistości polega ona na przygotowaniu ich do życia wiecznego, obiecanego nam przez Zbawiciela. To właśnie pełny rozwój łaski nie tylko leczy i udoskonala naturę, ale też wynosi ją do poziomu całkowicie nadprzyrodzonego.

Samo pojęcie „kultura” pochodzi od łacińskiego słowa cultus, które dla starożytnych oznaczało to, co było ofiarowane jedynie bóstwom. Również terminy „uprawa” i „agrokultura” wywodzą się z tego rdzenia, oznaczającego wszystko, co wiąże się z kultem oddawanym bóstwom, zwłaszcza z naturalnymi bogactwami ziemi, za które starożytni poganie dziękowali bóstwom. To właśnie narzucanie ładu dzikiej naturze, boska niejako moc, dzięki której człowiek zaprowadza ład tam, gdzie do tej pory panował chaos, nosi nazwę kultury. Dzikość i nieokrzesanie cechowały rzeczy, które nie zostały jeszcze podporządkowane, doprowadzone do ładu i były wrogami człowieka.

Chaos i grzech – porządek i kultura

Z nakazu samego Boga zadaniem człowieka było czynienie sobie ziemi poddaną, narzucanie ładu naturze rządzonej samymi tylko namiętnościami, czynienie natury zrozumiałą i doprowadzanie jej do stanu harmonii ze Stwórcą. Stąd różnica pomiędzy ziemią uprawianą, która przynosi owoc i karmi, a ziemią dziką i surową, która jest jałowa, pełna cierni i nieprzyjazna człowiekowi. To fundamentalne rozumienie terminu „kultura” oddaje w pewien sposób pogańskie pojmowanie ran zadanych naturze przez grzech pierworodny, wskutek których Adam miał w pocie czoła spożywać swój codzienny chleb. Jednak uprawa ziemi ma swój raison d’être w samej duszy człowieka – ów chaos w naturze spowodowany został przede wszystkim przez grzech. Stąd prawdziwy kult, prawdziwa kultura, jest powrotem duszy człowieka do Boga, jest okiełznywaniem jego naturalnych zdolności, porządkowaniem ich i harmonizowaniem, aby stać się miłym Stwórcy. I odwrotnie, poprzez doskonalenie swego intelektu człowiek może odkryć same prawa natury, odkrywając rozumną jej część, która nosi na sobie obraz samego Dawcy prawa naturalnego.

To właśnie narzucanie ładu dzikiej naturze i odkrywanie jej praw czynią człowieka żywym obrazem jego Stwórcy. Jest to również część procesu, który zmienia człowieka z wroga Boga w Jego bliskiego przyjaciela, poprzez poznanie praw ustanowionych przez Stwórcę. Jest to zasadniczo dzieło łaski, a jednak, jak wiemy, łaska działa w nas proporcjonalnie do naszych własnych wysiłków. To właśnie doskonalenie cnót czyni człowieka miłym Bogu, jest to w prawdziwym znaczeniu akt kultu, który składamy jedynemu prawdziwemu Bogu.

Tak więc możemy w istocie mówić o kulturze jedynie w katolickim rozumieniu tego słowa. Istnieje przecież tylko jeden prawdziwy Bóg, stąd tylko jeden prawdziwy kult może nas doprowadzić na powrót do Niego. Ludzkość nie może znaleźć właściwej sobie doskonałości poza Jezusem Chrystusem, dlatego wszelkie doskonalenie zdolności i wszelki kult, aby był prawdziwy, musi dokonywać się przez Niego.

„Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej, jak tylko przeze Mnie”, mówi dobitnie Zbawiciel. Dlatego jedyną kulturą godną tego słowa jest kultura katolicka. Nie możemy mówić o kulturze protestanckiej czy hinduistycznej – jest to po prostu nadużycie tego terminu. Na tyle, na ile owe tzw. kultury oddalają nas od jedynego prawdziwego Boga, są one, mówiąc ściśle, anty-kulturami, szkodliwymi i trującymi, jak sól i kwas dla ziemi.

Katolicka edukacja to tylko lekcje religii?

Tak więc dzieło katolickiej edukacji polega na czymś znacznie poważniejszym, niż tylko dodanie do planu lekcji katechizmu. Chodzi o nasycenie porządku naturalnego porządkiem nadprzyrodzonym, na podobieństwo kwasu, który zakwasza trzy miary mąki. To właśnie tworzenie tej kultury przybliża nas na powrót do Boga. Nie zostaliśmy stworzeni do samej tylko naturalnej doskonałości, której najlepszym symbolem jest drzewo gorczycy, ale do zjednoczenia ze Stwórcą, do zjednoczenia z Nim poprzez łaskę. Tę łaskę najlepiej wyobraża kwas, którego jest tak mało, że jest niemal niewidzialny, a jednak przeobraża całe ciasto.

Katolicka edukacja nie dotyczy jedynie przedmiotów nauczanych w szkole, chodzi raczej o to, jaki cel, jaką doskonałość chcemy osiągnąć. Edukacja, jako naturalny obowiązek, ma na celu udoskonalenie naturalnych zdolności człowieka, rozwój jego naturalnego potencjału. Katolicka edukacja natomiast oznacza coś znacznie szerszego: jest formowaniem świętych, czyli tych, którzy radować się będą kiedyś życiem wiecznym. Katolicka szkoła musi być więc rządzona przez doktrynę, której naucza Kościół katolicki, zwłaszcza w tym, co dotyczy celu, dla którego człowiek został stworzony.

Oznacza to, że naszego szczęścia wiecznego nie możemy znaleźć na ziemi, ale w niebie i że nasze szczęście w niebie będzie proporcjonalne do tego, jak żyliśmy na ziemi. Aby osiągnąć ten cel, Kościołowi powierzone zostały odpowiednie, nadprzyrodzone środki: sakramenty, Msza święta oraz modlitwa, a zwłaszcza nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. Powinny więc one stanowić filary, na których wznosi się gmach katolickiej szkoły. Szkoła powinna być pomocą w praktykowaniu cnót chrześcijańskich, których nabycie możliwe jest jedynie wówczas, gdy oparte są one na zdrowej doktrynie.

Dlatego katolicka szkoła musi być wierna doktrynie Kościoła, a nie jedynie realizować skutecznie program nauczania. Jednak nie jest to jedyne zadanie szkoły katolickiej. Niezależnie od tego, jak fundamentalne ma to znaczenie – musi ona również strzec porządku naturalnego, a dokładniej tego porządku naturalnego, który został udoskonalony. Nadprzyrodzoność, z samej swej definicji, zakłada istnienie porządku naturalnego i buduje na nim. Dlatego właśnie szkoły katolickie były w Europie Zachodniej źródłem kultury.

Znaczenie nauk ścisłych

Gdy upadło Cesarstwo Rzymskie, to właśnie szkoły katolickie ocaliły mądrość starożytnych. Kiedy królestwa prowadziły ze sobą wojny, to katolicka szkoła ocaliła dla przyszłych pokoleń okruchy ludzkiej cywilizacji. Katolicka szkoła powinna i musi być ośrodkiem sztuki, nauk humanistycznych, mówiąc w skrócie, musi być skarbcem, z którego można będzie czerpać wszystkie dobra człowieka, stworzonego na obraz i podobieństwo Boga.

Szkoła katolicka musi być ośrodkiem nauk ścisłych, ponieważ to właśnie nauki ścisłe odkrywają prawa wyryte w naturze. Odpowiadają nie tyle na pytanie, czy Bóg stworzył wszechświat, ale – jakim Go stworzył, co jest częstokroć najbardziej interesujące, gdyż ukazuje, w jaki sposób natura nosi na sobie pieczęć Jego mądrości i doskonałości. Odkrywanie i opanowywanie praw natury, jak to widzieliśmy wcześniej, ma fundamentalne znaczenie dla samego pojęcia kultury.

To właśnie katolickie szkoły broniły zawsze i promowały nauki ścisłe, strzegąc je od błędów i dając im solidną podstawę, na których mogły budować swe systemy. Jednym z pierwszych zatrutych owoców podkopywania autorytetu Kościoła jest zniszczenie autorytetu samego rozumu ludzkiego. Stąd nauka w katolickiej szkole nie polega jedynie na przypominaniu praw Newtona, ale na wpajaniu przekonania, że we wszechświecie panuje ład i że ład ten ma dla nas ogromne znaczenie.

Sztuka, plastyka i historia

Szkoła katolicka musi być również ośrodkiem sztuki. Sztuki piękne są często same w sobie synonimem kultury. To właśnie sztuka, pielęgnowanie piękna, wdzięku, godności i harmonii stanowią o różnicy pomiędzy człowiekiem wykształconym, a takim, który nigdy nie był wychowywany, człowiekiem dzikim. Pierwszą ze sztuk jest muzyka, która umożliwia, niejako, samą komunikację – jakże moglibyśmy mówić o naszych osobistych przemyśleniach, gdybyśmy nie wiedzieli najpierw, jak słuchać? Muzyka nie jest jedynie rozrywką, jest czymś o znaczeniu fundamentalnym dla istoty ludzkiej i dla komunikowania się.

Podobnie sztuki plastyczne konieczne są dla rozwijania w duszy umiłowania piękna i harmonii. Trudno jest żyć z innymi ludźmi bez zmysłu harmonii – rozwijają go w nas właśnie sztuki plastyczne. Co ważniejsze, sztuki te czynią duszę piękną, poruszając zdolność, która jest często najbogatsza, ale i najtrudniejsza do kontroli – wyobraźnię – i ukierunkowują ją na ład i piękno, jakich pragnie dla niej Stwórca.

W szkole musi być również miejsce dla nauk historycznych, gdyż bez dokładnej wiedzy na temat przeszłości ludzi nie można dowiedzieć się, dokąd ludzkość zmierza. Badanie tego, co rozumie się przez pojęcie istoty ludzkiej, jest zasadniczo dziedziną historii: możemy poznać, co znaczy być człowiekiem głównie poprzez badanie tego, co ludzie robili, czyli badanie przeszłości. Mamy tylko jedno życie, jednak to, co obecnie przeżywamy, nie powinno być dla nas czymś całkowicie nowym. Powinniśmy wiedzieć, jakie jest życie, obserwując jak żyli ludzie przed nami, a znając ich błędy, możemy odnieść sukces tam, gdzie im się nie powiodło oraz naśladować ich w tym, co im się udało.

To samo powiedzieć możemy o wszystkich dziedzinach sztuki, udoskonalających inne zdolności człowieka: dar mowy znajduje swe ukoronowanie w poezji. Moglibyśmy też mówić o różnych technikach obrony i wszystkich pozostałych dziedzinach, wszystkie one mają swe miejsce i właściwe sobie zadanie w prawdziwie katolickiej szkole.

Konkluzja

Takie właśnie szkoły pragnie tworzyć Bractwo Kapłańskie Św. Piusa X – szkoły prawdziwie katolickie, zbudowane na zasadach, które przedstawiłem powyżej. Jak mówi przysłowie, nie od razu Rzym zbudowano. Również do pełnego rozkwitu prawdziwie katolickich szkół potrzeba dziesięcioleci. Nie ulegamy jednak żadnym iluzjom, wiemy, że początki każdego dzieła zawsze są skromne. Mamy jedynie nadzieję, że w pewnej mierze dzieło, które podejmujemy – tworzenie katolickich szkół – przypomina owo nasionko gorczycy, które jest najmniejsze i najbardziej niepozorne ze wszystkich nasion. Ale jeśli ono wyrośnie, staje się znaczące i wielkie.

Mamy nadzieję, że małe rozmiary naszych dzieł, nie przeszkodzą kwasowi naszej dobrej woli, modlitwom oraz ofiarom w tym, by z dzieła tego wynikło wielkie dobro dla naszej społeczności i wszystkich innych ludzi. Musimy się modlić, a Pan Bóg sam da wzrost. To jedynie Bóg pobłogosławić może szkole funkcjonującej wedle Jego woli, gdyż całe dzieło edukacji musi istnieć w pierwszym rzędzie dla Niego, ponieważ to On sam jest najwyższą doskonałością, do której – jeśli chcemy osiągnąć szczęście – musimy wytrwale dążyć.

Źródło informacji: ZAWSZE WIERNI

Zawsze Wierni nr 5/2014 - Dobra szkoła - czyli jaka?


ZAWSZE WIERNI
Nr 5/2014 (174)


Wydawnictwo Te Deum - Zawsze wierni, Warszawa 2014
ss. 172, format B6, miękka oprawa, cena 12,00 zł
ISBN 1427-7565
„Bierz udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!”; Szkoła jest dobra, bo jest katolicka; Główne wartości w wychowaniu katolickim; Klasyczne metody nauczania i wychowania we współczesnej szkole; Czym jest katolicka edukacja?; Szkoła laicka a katolicka pedagogika — spór o wartości; Szkoła świecka — jej absurdalność i inne błędy; Stare błędy szkoły — dramaty nowych uczniów... i wiele innych.
  • ks. Łukasz Weber FSSPX: „Bierz udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa!”
  • Szkoła jest dobra, bo jest katolicka
  • ks. Karol Stehlin FSSPX: Główne wartości w wychowaniu katolickim
  • Dariusz Zalewski: Klasyczne metody nauczania i wychowania we współczesnej szkole
  • ks. Jan Jenkins FSSPX: Czym jest katolicka edukacja?
  • Zofia Jodłowska: Szkoła laicka a katolicka pedagogika — spór o wartości
  • ks. Jan Jenkins FSSPX: Szkoła świecka — jej absurdalność i inne błędy
  • br. Maria Maksymilian FSSPX: Stare błędy szkoły — dramaty nowych uczniów
  • Mamy trzech nowych księży z Polski!
  • Ryszard Mozgol: Edukacja klasyczna i szkoły Bractwa
  • Dlaczego Bractwo prowadzi szkoły?
  • Statuty szkół Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X
  • Siejemy ziarno, kto inny zbierze plon…
  • Dom i szkoła — tu musi być współpraca!
  • Problemy edukacji i środki zaradcze
  • Duchowość katolickiego nauczyciela w Regule św. Benedykta
  • Dzień bez różańca to dzień stracony!
  • Peter Chojnowski: Matka Boża — wzór kobiety i wojownika
  • Różaniec — modlitwa Kościoła świętego
  • Znani o różańcu, modlitwy i obietnice
  • Różaniec — zorganizowane formy modlitwy
  • Z Chartres do Paryża — największa pielgrzymka Bractwa
  • Paweł Siergiejczyk: Wiedza i miłość
  • o. Gabriel Roschini OSM: Matka, Pośredniczka, Współodkupicielka i Rozdawczyni
  • Kim jesteś, o Niepokalana?
  • Rycerstwo Niepokalanej w internecie
  • Gdynia pożegnała ks. Karola
  • Pierwsza encyklika papieża Franciszka — analiza
  • Tomasz Górski: Znaczenie rekolekcji w życiu duchowym
  • Nasze Bractwo rośnie w siłę!
  • Piotr Szczudłowski: Króluj nam, Chryste! Zawsze i wszędzie!
  • Kalendarz na wrzesień i październik
  • ks. Edward Wesołek FSSPX: Szkoła dawniej i dziś
**********

Do nabycia w wybranych kioskach RUCH-u, KOLPORTER-a, EMPIK-ach i bezpośrednio u wydawcy

środa, 3 września 2014

Liturgia czasów św. Grzegorza Wielkiego


Liturgia czasów św. Grzegorza Wielkiego

Msza z czasów Grzegorza jest w tym sensie bliższa „trydenckiej”, że jest to ta sama tradycja obrzędowa w różnych fazach swego organicznego rozwoju. O liturgii posoborowej tak już powiedzieć nie można – mówi dla portalu PCh24.pl ks. dr Maciej Zachara MIC, ojciec duchowny WSD Księży Marianów i wykładowca w Kolegium OO. Dominikanów w Krakowie.

Matki księży w obronie celibatu


Matki księży piszą do papieża. Bronią celibatu

Ojciec Święty Franciszek otrzymał list od matek katolickich kapłanów. Podkreślają znaczenie celibatu, który prowadzi ich synów do świętości.

To odpowiedź na opublikowany jeszcze w maju list podpisany przez 26 „kochanek” księży, które apelowały o zniesienie obowiązku bezżeństwa dla księży. Wskazywały wówczas, że ogromnie cierpią ze względu na swoją miłość do mężczyzn, którzy nie mogą pojąć ich za żony. Oczekiwały, że wobec tego papież zniesie celibat.

Przeciwko temu zdecydowały się zaprotestować matki, siostry i duchowe matki księży oraz seminarzystów. W liście do papieża opowiedziały się zdecydowanie po stronie utrzymania celibatu i wypowiedziały się przeciwko „fałszywej roli ofiary”, jaką przybierają na siebie rzekome kochanki księży.

Kobiety chciały dać papieżowi świadectwo znaczenia celibatu, który „prowadzi do świętości” ich synów, braci czy synów duchowych. List ma być też znakiem sprzeciwu wobec jednostronnemu przedstawianiu celibatu oraz wsparciem papieża Franciszka w jego działaniach na rzecz celibatu. Inicjatywa zrodziła się w Hiszpanii; z tego kraju pochodziły także sygnatariuszki listu „kochanek” księży.

pac/katholisches.info

Źródło informacji: FRONDA.pl

Printfriendly


POLITYKA PRYWATNOŚCI
https://rzymski-katolik.blogspot.com/p/polityka-prywatnosci.html
Redakcja Rzymskiego Katolika nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy opublikowanych na blogu. Komentarze nie mogą zawierać treści wulgarnych, pornograficznych, reklamowych i niezgodnych z prawem. Redakcja zastrzega sobie prawo do usunięcia komentarzy, bez podania przyczyny.
Uwaga – Rzymski Katolik nie pośredniczy w zakupie książek prezentowanych na blogu i nie ponosi odpowiedzialności za działanie księgarni internetowych. Zamieszczone tu linki nie są płatnymi reklamami.