Tradycyjne Instytuty i Zgromadzenia: Benedyktyni z Nursji

Nasza wspólnota została założona w Rzymie 3 września 1998 roku. Przez dwa lata wynajmowaliśmy budynek nowicjatu. Jednak to wspaniałe mieszkanie posiadało tylko prowizoryczną kaplicę. Było skromne i coraz bardziej zatłoczone, ale my byliśmy gorliwi i rozpaleni ideałem życia monastycznego.

W dwa lata później, po daremnych poszukiwaniach bardziej odpowiedniego miejsca do życia, została nam zaoferowana możliwość przeprowadzenia się do Nursji, miejsca narodzin św. Benedykta.My byliśmy wspólnotą bez klasztoru, zaś Nursja miała klasztor, ale bez mieszkańców. Zabraliśmy więc nasz skromny dobytek i przybyliśmy do Nursji w pierwszą niedzielę Adwentu 2000 roku. Kler diecezji i mieszkańcy miasta powitali nas z wielkim entuzjazmem. Od tego czasu nasza wspólnota znacznie się powiększyła i dlatego kontynuuje poszukiwania kolejnych pomieszczeń.

2 grudnia 2000 roku, mała grupka amerykańskich zakonników, która miała ze sobą tylko wiarę i odwagę, przywróciła życie monastyczne w Nursji (Włochy), w mieście narodzenia św. Benedykta. Zakonnicy zostali wypędzeni z Nursji w 1810 roku przez potężną i wrogą dla wiary armię. Po niespełna dwóch wiekach Opatrzność przyprowadziła ich z powrotem.Inspirowani przez Świętą Regułę, ci zapaleńcy życia monastycznego zamierzają powrócić do korzeni benedyktyńskiej tradycji. Dniem i nocą śpiewając po łacinie Święte Oficjum w miejscu narodzin swojego świętego patrona, są zdolni, aby w bardzo konkretny sposób powrócić do ducha założyciela ich zakonu. Sobór Watykański II przynaglał do tego wszystkich zakonników.

W rezultacie, w Nursji dzieje się coś nadzwyczajnego. Młodzi mężczyźni z całego świata, z powodu miłości do Chrystusa, opuszczają swoją ojczyznę i swoje domy, i wstępują do nowego klasztoru, gdzie w miejscu narodzin św. Benedykta zobowiązują się do stałości miejsca, przemiany życia i posłuszeństwa. Ich celem jest realizacja przynaglającego wezwania: Nic nie przedkładać nad miłość Chrystusa!

Powołanie monastyczne jest przeżywane we wspólnocie. Jest ona szkołą miłości, w której uczymy się dawać siebie samych naszym braciom. Do zakonu wstępują mnisi o najróżniejszych cechach ciała i ducha. Życie we wspólnocie łagodzi wady naszego charakteru. Praktykowanie cierpliwości i przebaczenia buduje w nas szlachetne uczucie ku naszym współbraciom oraz wdzięczność za ich pozytywne cechy, które mogą być całkiem odmienne od naszych uzdolnień i zainteresowań.

Więcej informacji o wspólnocie braci benedyktynów i jej specyfice można przeczytać w broszurze w formacie pdf, opracowanej na podstawie strony internetowej klasztoru przez ks. Cezarego Pacieja.