Tradycyjne normy Kościoła na przypadki łamania VI przykazania Dekalogu przez duchownych

(...) Już papież Leon X ogłosił 5 maja 1514 roku w dokumencie Supermae dispositionis, że świeccy i duchowni powinni być karani sankcjami karnymi i kanonicznymi za każdy akt seksualny z dziećmi.

Pius V uznał ten czyn za wynaturzenie, a jego sprawę zalecał oddać w ręce władzy świeckiej, by ta wymierzyła mu stosowną karę; jeśli zaś był duchownym, należało go uprzednio zdegradować ze wszystkich stopni święceń. W konstytucji Horrendum z 30 sierpnia 1568 roku postanowił że każdego duchownego pedofila należy wykluczyć ze stanu duchownego.

W myśl dekretu Świętej Kongregacji Soboru Lavellana seu Romana z 6 lipca 1726 roku, duchownego, który popełnił przestępstwo przeciwko VI przykazaniu Dekalogu, pociągające ze sobą infamię prawną, a za takie uchodziła m.in. pedofilia, chociaż odbył wymierzoną mu przez władzę świecką karę galer, w żadnym wypadku nie można było przywrócić do stanu duchownego.

Według prawa kanonicznego z 1917 roku duchowni, jeśli dopuścili się wykroczenia przeciwko VI przykazaniu Dekalogu z małoletnimi poniżej szesnastego roku życia podlegali suspensie ferendae sententiae. Ponadto należało ich uznać za prawnie zniesławionych oraz pozbawić wszelkich urzędów, beneficjów, godności i zadań kościelnych, jeśli takie posiadali, a w cięższych przypadkach deponować czyli usunąć ze stanu duchownego.

Florian Lempa, Kanoniczna ochrona karna małoletnich przed nadużyciami seksualnymi, Wydawnictwo Temida 2, Białystok 2013, s. 57-58