Michael Davies: Reforma liturgiczna à la Cranmer

Kościół jest obecnie targany z pewnością największym kryzysem od czasu protestanckiej reformacji, a całkiem możliwe, że największym od czasów herezji ariańskiej. Papież Paweł sam mówił o dymie szatana, który przeniknął do wnętrza Kościoła (…) liczba powołań wciąż się zmniejsza (…) uczestnictwo we Mszy spada w całym świecie zachodnim, najbardziej dziwaczne wierzenia są prezentowane jako nauka katolicka (…). Nie ma już prawie tradycyjnych nauk ani tradycyjnych praktyk, które nie zostałyby zakwestionowane lub których obecne znaczenie nie stałoby się przeciwieństwem dawnego. Kapłani, którzy przez dziesięciolecia tłumaczyli swemu ludowi, dlaczego Msza musi być zawsze sprawowana w języku łacińskim, teraz zdają się podejrzewać, że wszyscy parafianie, którzy proszą o Mszę łacińską, są na bakier z ortodoksją. Kapłani, którzy przez dziesięciolecia wyjaśniali, dlaczego nie możemy brać udziału w niekatolickich nabożeństwach, teraz twierdzą, że udział w nich jest podstawowym obowiązkiem katolika. I na tym nie koniec — nasze nabożeństwa (…) z każdym następnym etapem reformy liturgicznej coraz bardziej przypominają obrzędy protestanckie. Kolejne zmiany [w porządku] nowej katolickiej Mszy zostały wprowadzone w sposób podobny temu, jak to czynił Cranmer i za co został potępiony przez papieży oraz katolickich teologów i historyków. Jak zmiany, które przez wieki były uznawane za naganne, nagle mogły stać się godnymi podziwu?

Równie ważną kwestią jest sposób, w jaki te zmiany się dokonały. Oczywista i precyzyjna odpowiedź brzmi, że w wyniku II Soboru Watykańskiego. Ale jak ten sobór mógł doprowadzić do tak zdumiewającego naruszenia katolickiej tradycji i praktyki? (…) Czy wszystko, co przychodzi w imię Vaticanum II, musi być przyjmowane bezkrytycznie?

Michael Davies, Cranmer’s Godly Order. The Destruction of Catholicism Through Liturgical Change (fragment wstępu w przekładzie J. Pytla), cyt. za: Jakub Pytel, Sławni Konwertyci, Warszawa 2014, s. 183.