_____________________________________________________________________

_____________________________________________________________________

piątek, 5 lutego 2010

O szacunku i zaufaniu należącym się kapłanom

Motto:

Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia,

A ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości,

Jak gwiazdy przez wieki i na zawsze.

Księga Daniela, 12, 3.


Czymże jest człowiek i w jakim celu stworzony został przez Pana Boga?

Na to pytanie daje odpowiedź sam Pan Bóg w jednej z najznakomitszych książek kierowanych do młodych niewiast i dziewic chrześcijańskich: Na to, aby mnie się bał, mnie, który jestem Panem, Bogiem jego, aby zachowywał moje przykazania, aby mnie czcił i mnie służył. W tym właśnie zawiera się cała wielkość, cała chwała, całe szczęście człowieka. W tym bowiem zachowuje się cały człowiek.

Czymże jest kapłan i dlaczego Pan Bóg wydobył go z prochu, by następnie wynieść na kapłaństwo?

Dlatego, aby prowadził ludzi w tym wielkim dziele, by ich uczył bać się Boga, a zarazem czcić Go i Jemu służyć.W tym zawiera się przeznaczenie kapłana. Jakaż to godność, do której wyniósł go Pan Bóg i jak wzniosły to urząd, który na niego włożył.

Kapłan na to wyniesiony jest z prochu ziemi, aby jako umieszczony między swym Stwórcą (w Niebie), a ludźmi (na ziemi), prowadził ludzi w imieniu Bożym i by słuchali go, jak Boga samego.

1. Pan Bóg jest Stwórcą, a ludzie są dziełem rąk Jego, kapłan ustanowiony jest nad nimi, by ich nauczał oddawać im, co im się należy.

2. Pan Bóg jest Ojcem Światłości, ludzie są w ciemnościach i w cieniu śmierci, kapłan postanowiony jest pośród nich jako świecznik, by ich oświecał i ożywiał blaskiem światła Ewangelii Bożej.

3. Pan Bóg jest początkiem i źródłem darów niebieskich, ludzie są w nędzy i niedostatku, kapłan zaś jest szafarzem, by rozdawał każdemu według potrzeby.

4. Pan Bóg jest trzykroć świętym, ludzie są grzesznikami, kapłan jest pośrednikiem, by utrzymać zgodę między ludźmi a samym Bogiem.

5. Pan Bóg jest Ojcem Syna jedynego, którego zrodził przed jutrzenką, ludzie zaś powołani na to są, by stali się Jego dziećmi przybranymi w czasie, kapłan jest im dany za Ojca na ziemi, by przyczynić się do ich przyjęcia w Niebie.

6. Pan Bóg chce być czczonym ofiarami, lecz niestety ludzie nie mają ofiar, które mogliby ofiarować Bogu, kapłan stawszy się ich pośrednikiem i pełnomocnikiem, ma zawsze w swych rękach ofiarę najświętszą, zdolną jedynie spłacać ich długi i zadośćuczynić Bożym prawom.

7. Pan Bóg jest ogniem gorejącym, Bogiem miłości i miłosierdzia, kapłan jest tym kanałem, przez który chce zapalić wszystkich ludzi na ziemi.

8. Pan Bóg jest najwyższym lekarzem, ludzie są pełni słabości i niemocy, kapłan zaopatrzony jest w najskuteczniejsze środki, by ludzi wyleczyć.

9. Wreszcie Pan Bóg jest dobrym pasterzem, trzoda Jego jest na ziemi, kapłan ma nad nią straż i zwierzchnictwo, by pod jego staranną pieczą pomyślnie się rozwijała i rozmnażała.

O Nieba! Wszyscy podziwiajmy tak wielki cud! A ty, człowieku, czcij, chwal i wielbij Tego, który go uczynił, i który go nieustannie odznacza na ziemi ku zbawieniu i szczęściu ludzi. Nie ma bowiem wielkości ani władzy pod Niebem, któraby mogła być przyrównaną do władzy kapłana. Chociażby sam król, który umierając traci blask swój i potęgę, ale kapłan zachowuje w wieczności kapłaństwo, którym jest przyodziany. Król rozkazuje ludziom, kapłan zaś słowa Boga sam spełnia. Odważny król triumfuje nad nieprzyjaciółmi, prawdziwy kapłan nad światem i piekłem. Król karze tylko ciało więzieniem lub innymi karami, ale kapłan może nawet duszę związać. Król może zerwać więzy, które krępują ciała, ale kapłan wyzwala dusze z niewoli szatana i popędów grzechowych. Król ma władzę tylko na ziemi, ale kapłan rozciąga swą aż do Nieba. Król posiada bogactwa przemijające na ziemi, ale kapłan ma w swej mocy skarby nieocenione Nieba. Król tylko królom posyła dary, kapłan zaś składa ofiarę samemu Bogu, któremu i królowie podlegają. Ofiarą króla jest tylko złoto, kapłan ofiaruje Boga samego. Głos jego przenika aż do Nieba, by stąd sprowadzić łaski, by tam bronić spraw ludzi i wyjednać im u Boga miłosierdzie i błogosławieństwo. Co więcej, za jego sądem i wyrokiem idzie sąd i wyrok Boga samego, a grzechy, które odpuszcza lub zatrzymuje na ziemi, są odpuszczone lub zatrzymane w Niebie.

Kapłan, ustanowiony jest dla naszego uświęcenia. Gdy ręce ku Niebu podnosi, gdy swoje śluby i prośby przed tron Boga Ojca posyła, to czyni to, aby sprowadzić na ludzi wszystkie potrzebne im łaski; gdy przystępuje do ołtarza, to na to, aby ludziom Boga uczynić łaskawym i miłosiernym, by żywić ziarnem pszenicznym wybranych, chlebem żywota. Wargi jego są składem nauki zbawienia, które otwiera na to, by ludzi pouczyć; jest on współpracownikiem Boga Najwyższego i spełnia zadanie Jego posłannictwa wobec śmiertelników. Sam Bóg mówi przez usta kapłana i upomina się w jego upomnieniach, to z Jego ust pochodzą słowa, które bezustannie kapłan głosi. Codziennie łamie chleb ożywiający słowa Boże, aby nikt nie umarł, lecz by wzrastał i wzmacniał się w sprawiedliwości. Czasem kapłani podnoszą swe głosy lecz tylko po to, by ludowi wyrzucić zbrodnie i zgorszenia, których się dopuszczają. Jeżeli wołają: Biada wam faryzeusze i obłudnicy! Biada wam, którzy się teraz śmiejecie! Biada wam, którzy chodzicie drogą szeroką prowadzącą na potępienie, to na to, by serce twarde i nieczułe, które nie myślą o swym nawróceniu, weszły same w siebie.

Gdy kapłana widuje się w konfesjonale – trybunale pokuty, to tam właśnie:

1. Spełnia przede wszystkim pocieszający urząd pojednawczy, władzę wiązania i rozwiązywania, zatrzymywania i odpuszczania grzechów. To oświecony i mądry sędzia, który pełni wszystkie prawa Boże; to czuły ojciec, którego Bóg Ojciec przyodział miłosierdziem względem grzeszników; to doświadczony przewodnik, który cierpliwością i słodyczą sprowadza owce zbłąkane na dobrą drogę; to lekarz miłosierny i współczujący, który goi rany zadane duszom przez nieprzyjaciela zbawienia;

2. Zapełnia on Niebo radością, wyrywając grzeszników z ich błędów;

3. Serca zbrudzone stają się czystymi, niesprawiedliwości zostają naprawione, oszczercy i obmówcy przywróceni do miłości, nieprzyjaciele do pojednania i pokoju, bluźniercy i świętokradzcy zostają wyrwani z dna przepaści do której wpadli. Nauka i mądrość przekazana jest tym wszystkim nieumiejętnym i maluczkim śmiertelnikom;

4. Obrzydliwy trąd grzechu zostaje uleczony; ci co nieszczęśliwie upadli, odzyskują swą niewinność a z nią piękność pierwotną; słabi i mali znajdują mleko, a mocni pokarm silniejszy; tam dusze święte się uświęcają, a sprawiedliwi usprawiedliwiają coraz to więcej;

5. Tam wreszcie kapłan otwiera swe serce do ufności, rozświeca wszelkie wątpliwości, utwierdza w niepewności, uspokaja burze w wyobraźni, rozprasza złudzenia, pociesza troski i wlewa do duszy pogodę, spokój i szczęście.

Oto właśnie jest kapłan! On sam woła z dobrocią grzeszników, by ich uleczyć i ulżyć zdejmując ciężar zbrodni, by połączyć i ogrzać pod skrzydłami Bożymi. Chociażby dusze ludzkie czerwone były jak szkarłat, pójść winniśmy z ufnością oskarżyć się ze zbrodni uczynionych. Pan Bóg bowiem cierpi okropne boleści dopóki Chrystus na nowo w sercach nie zamieszka. Pan Bóg nie odpycha nigdy serca skruszonego i uniżonego, pójdźmy i przejmijmy się skruchą, a dusze nasze staną się białe jak śnieg.

Gdy zaś cień śmierci zacznie śmiertelników ogarniać, wówczas kapłan radząc się tylko Bożej miłości i żarliwości oraz stawiając czoło wszystkim niebezpieczeństwom, spieszy, by pomoc i pociechę zanieść aż do łoża boleści. Tam kładzie on na głowę umierającą ręce pełne błogosławieństw i modlitw; tam na wszystkie umierające zmysły wylewa święty olej, by je oczyścić i przygotować do ostatniej walki; tam wreszcie łamie po raz ostatni Chleb Eucharystyczny, który ma być ostatnim posiłkiem w drodze aż na górę Bożą.

Uznajmy więc i podziwiajmy tak wielką godność i tak cudowną władzę ustanowioną dla ludzi, a podczas gdy bezbożność nie przestaje miotać codziennie na Bożych pomazańców i proroków całej swej złości i nienawiści, i gdy używa bezwstydnie potwarzy i fałszu, by ich zohydzić w ludzkich oczach, wtedy wiara ożywiając się na widok prób, które oni przechodzić muszą, niech czci i szanuje w sposób godny Boga. Strzeżmy się więc, by kiedykolwiek nie osłabło w sercach naszych słuszne zaufanie i pokorna uległość, które należą się kapłanom. Kto bowiem ich słucha, słucha samego Boga; kto nimi gardzi, gardzi samym Bogiem; kto ich przyjmuje, Boga w ich osobach przyjmuje; najmniejsza rzecz im uczyniona w imię Boga Jedynego nie zostanie bez nagrody.

Modlitwa:

Dzięki nieskończone niech Ci będą, o mój Boże, za dar nieoceniony, któryś nam uczynił, ustanawiając kapłaństwo Boże, mocą którego mamy nieprzerwanie między nami i dla nas pośredników Twego miłosierdzia i Twych dobrodziejstw! Ojcze Przenajświętszy, zachowaj tych, których nam dałeś na chwałę Twego świętego Imienia, a których bezbożność oszczędziła aż dotąd. Przyprowadź na powrót pod Twe skrzydła tych, których ona tak nieludzko skazała na wygnanie w dalekie i lodowate okolice, skrusz kajdany tych, którzy jęczą jeszcze w ciemnych podziemiach. Nigdy żniwo nie było obfitsze, a Ty jesteś Panem żniwa. Poślij robotników zdolnych znieść ciężar i upał dnia. Wybierz kapłanów według serce Twego, ludzi silnych w uczynkach i słowach, któryby byli na powstanie a nie na upadek wielu. Otwórz im bramy Twej Ewangelii i Twych przybytków, byśmy się tam jeszcze żywić mogli Twym słowem i śpiewać razem na Twoją chwałę hymn wdzięczności i pieśni Syjonu.

0 komentarze:

Prześlij komentarz

Printfriendly


POLITYKA PRYWATNOŚCI
https://rzymski-katolik.blogspot.com/p/polityka-prywatnosci.html
Redakcja Rzymskiego Katolika nie ponosi odpowiedzialności za treść komentarzy opublikowanych na blogu. Komentarze nie mogą zawierać treści wulgarnych, pornograficznych, reklamowych i niezgodnych z prawem. Redakcja zastrzega sobie prawo do usunięcia komentarzy, bez podania przyczyny.
Uwaga – Rzymski Katolik nie pośredniczy w zakupie książek prezentowanych na blogu i nie ponosi odpowiedzialności za działanie księgarni internetowych. Zamieszczone tu linki nie są płatnymi reklamami.