Instytut Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana jest stowarzyszeniem życia apostolskiego na prawie papieskim, którego celem jest niesienie chwały Bogu i uświęcenie kapłanów w służbie Kościołowi i duszom. Charyzmatem instytutu jest działalność misyjna: szerzenie królestwa Pana naszego Jezusa Chrystusa we wszystkich dziedzinach ludzkiego życia. Nasze dzieło realizujemy pod patronatem Niepokalanego Poczęcia, któremu instytut został poświęcony.
O Instytucie Chrystusa Króla
Instytut został założony w 1990 r. przez Mons. Idziego Wacha i ks. Filipa Mora w Gabonie w Afryce, gdzie nadal mamy swoje misje. Obecnie dom macierzysty i międzynarodowe seminarium Instytut mieści się w Gricigliano, w Archidiecezji Florenckiej we Włoszech. Mając na względzie wagę głębokiej harmonii pomiędzy wiarą, liturgią i życiem oraz siłę piękna w kierowaniu ludzkich zmysłów ku rzeczom wyższym, sprawowanie liturgii Mszy św. oraz pozostałych sakramentów wg Ksiąg z 1962 r. stanowi nieodłączny element charyzmatu naszego Instytutu. Skrupulatność w dziedzinie uroczystej liturgii, całkowita wierność doktrynie Kościoła i Ojcu Świętemu oraz świadomość przewodniej roli łaski, zwłaszcza miłości – to fundamentalne elementy duchowości Instytutu oparte na nauce trzech współpatronów, św. Benedykta, św. Tomasza z Akwinu oraz św. Franciszka Salezego. Nasze motto (za św. Pawłem) to „żyć prawdą w miłości.” Instytut działa w ponad piętnastu lokalizacjach w dwunastu krajach, w których nasi księża troszczą się o ludzkie dusze na różne sposoby. Instytut ma w swoich szeregach także klerykalnych oblatów, którzy pomagają księżom w pracy apostolskiej. W roku 2004 została powołana do życia wspólnota sióstr zakonnych wspierająca księży w ich misji poprzez życie modlitwą i działalność apostolską.
Historia młodego Instytutu
Patrząc na przeciętne normy kościelne, Instytut Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana jest dziełem bardzo młodym. Nasz założyciel, Mons. Idzi Wach STD, wspierany wielce przez współzałożyciela ks. Filipa Mora STD, postarał się o erygowanie kanoniczne instytutu w dniu 1 września 1990 roku. Pierwotnie młody francuski opat w ogóle nie zamierzał tworzyć instytutu, lecz w latach 80-tych XX w., w czasie służby na rzecz kard. Silvio Oddiego w Rzymie i współpracy z kapłańskim stowarzyszeniem we Francji, podchodziło doń coraz więcej młodych mężczyzn spragnionych tradycyjnej kapłańskiej formacji katolickiej. Stanęło na tym, że ks. Wach postanowił podjąć próbę ich zgromadzenia i określonej formacji. Wielu kardynałów z Rzymu zachęcało go do stworzenia zgromadzenia, tak więc pomysł powołania instytutu nabrał kształtu już w 1988 roku.
Z Afryki do Italii
Tak się stało, że Boża Opatrzność pomogła znaleźć biskupa, który byłby gotów erygować kanonicznie odważne przedsięwzięcie. W owym czasie sytuacja we Francji była zbyt napięta by wcielić w życie ideę instytutu w ojczyźnie założyciela, lecz Dobry Bóg pomaga znaleźć wyjście. Postawił nam na drodze śp. biskupa Obambę z Mouila w Gabonie, który zaprosił młodą wspólnotę do pomocy w prowadzeniu działalności misyjnej w swojej diecezji i erygował ją kanonicznie. Jednocześnie ks. biskup powołał naszego założyciela na swego wikariusza generalnego, któremu przysługuje tytuł „monsignore” — wielebnego ojca. Wkrótce dzięki pomocy niemieckiego augustianina kard. Mayera, OSB, członka Kurii Rzymskiej, Mons. Wach był w stanie znaleźć odpowiednią lokalizację na seminarium i dom macierzysty dla swojej szybko rosnącej w liczbę wspólnoty. Benedyktyni z Fontgombault we Francji, którzy w międzyczasie założyli klasztor w stanie Oklahoma w USA, postanowili zamknąć swój przeorat w Gricigliano mieszczący się w bardzo starej willi Martellich w pobliżu Florencji w Toskanii. Z uwagi na wytyczne ostatniej baronowej dot. dysponowania majątkiem, Benedyktyni musieli znaleźć następcę do przejęcia budynku i zagwarantować ciągłość sprawowania tradycyjnej Mszy św. w tym miejscu. Tak hojna propozycja spadła nam wprost z nieba, zwłaszcza że abp Silvio kard. Piovanelli był od razu gotów kanonicznie erygować dom macierzysty i seminarium instytutu w swojej diecezji.
Szczęśliwy bieg wypadków
Od tego momentu instytut to już tradycja solidnego rozwoju i coraz większej ilości pracy apostolskiej na całym świecie. Niebawem będzie można otworzyć placówki apostolskie we Francji, Hiszpanii, USA, RPA, Belgii, Szwajcarii, Austrii i Niemczech. Coraz więcej kleryków wstępuje do instytutu, aby otrzymać tradycyjną katolicką formację kapłańską. Duch św. Franciszka Salezego wyrażony w motto instytutu Veritatem facientes in caritate („żyć prawdą w miłości”) uczynił zeń rodzinę kapłanów i nie-kapłanów, pod przewodnictwem Mons. Wacha, żyjącą szlachetnym sprawowaniem świętych Tajemnic, głoszeniem całej katolickiej Prawdy, oraz prawdziwym życiem katolickim. Łaska, prawda, miłość i kultura to wartości „życia rodzinnego” cechujące domy instytutu. Robi nam się ciepło na sercu, gdy słyszymy że wierni przybywający do naszych apostolatów i przeoratów cenią atmosferę wyjątkowej duchowości widoczną we wszystkich naszych miejscach.
Duch
„Gotuj prawdę w miłości tak długo, aż będzie słodka” — ów sławny cytat św. Franciszka Salezego to reguła naszego apostolatu. Bezowocne dyskusje bądź, co gorsza, uszczypliwe polemiki nie pomogą przyciągnąć dusz ku Bogu. Idąc za słowami św. Franciszka Salezego „Jedna kropla miodu przyciąga więcej pszczół niż beczka octu.” Objawiona prawda naszej świętej katolickiej wiary jest sama w sobie pociągająca z powodu swojej głębi, blasku i logiki. Gdziekolwiek pojawia się przyodziana w piękne szaty miłości staje się coraz łatwiejsza do przyjęcia dla tych, którzy mogą się obawiać jej nieuniknionych konsekwencji życiowych i ostrości z jaką przenika ona nasze słabości i wymówki. Sławna katolicka poetka, Gertrude von Le Fort, napisała Kościele i Prawdzie objawionej tak: „Nadziałam się na waszą Wiarę jak na nagi miecz, a wy odcięliście wszystkie moje kotwice.” Jakże łatwiej przyjmuje dusza wielkość i majestat Boskiej Wiary, gdy zetknie się z jej miłosierną miłością i cierpliwą łagodnością, jaką sam nasz Pan okazuje cały czas swoim dziatkom. Dlatego też członkowie Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana czynią wszystko, by naśladować przykład św. Franciszka Salezego, jednego z najbardziej wnikliwych teologów swego pokolenia i „doktora miłości.” Z pewnością nasze starania nauczania prawdy w miłości i przykład życia w naszych wspólnotach wedle wielkiego przykazania miłości jest celem, który można osiągnąć jedynie przez codzienne zmagania ze swoimi słabościami i ciągłą współpracę z darami łaski. Miłość nie zastąpi codziennego umartwienia. Wprost przeciwnie, kto pragnie być pełen miłości ku Bogu i bliźniemu, ten musi się nieustannie umartwiać. Dlatego też, św. Franciszka Salezego, wielkiego nauczyciela Bożej Miłości i apostolskiego miłosierdzia, trafnie nazwano „najbardziej umartwionym spośród Świętych.”
"Być dobrym w tym, w czym jesteśmy"
35 domów w 10 krajach, 50 kapłanów oraz ponad 60 kleryków na przestrzeni 15 lat to chyba wystarczający dowód na to, że instytut jest na dobrej drodze w Kościele. Tymczasem [zbyt] szybki rozwój i zgrzybienie (zbyt duży i tym samym słaby organizm) nie jest naszym celem. Pragniemy umocnić nasz instytut poprzez staranny dobór kandydatów oraz nacisk na solidne życie wspólnotowe wedle duchowości własnej instytutu. Nie wywieramy presji na kandydatów, by stworzyć z nich określoną formę lub pewien jednolity wzorzec umysłowości i wyrazu, lecz także tutaj kierujemy się dewizą Franciszka Salezego. Święty doktor Kościoła błaga nas „abyśmy byli dobrzy w tym, w czym jesteśmy," co oznacza, że przez współdziałanie z łaską Bożą każdy musi rozwijać swe własne talenty i dary zgodnie z wolą Boga i wykorzeniać ze swojego charakteru te cechy, które sprzeciwiają się Boskiemu nauczaniu. A to są zmagania całego życia. Mamy ku temu właściwe narzędzia, dające nam siłę, by nigdy nie poddać się w tej walce. Są to braterska wspólnota, uczestnictwo w tajemnicach liturgii oraz ciągłe studium pięknej tradycji Kościoła w zgodzie z nauką Pisma Świętego i magisterium. W ten sposób możemy posuwać się do przodu dzień po dniu z nową radością i ufnością.
Nasza misja
„Misją Instytutu Chrystusa Króla Najwyższego Kapłana jest szerzenie królestwa Chrystusowego we wszystkich dziedzinach ludzkiego życia czerpiąc z tysiącletniego skarbu Kościoła rzymsko-katolickiego, zwłaszcza z jego tradycji liturgicznej, nieprzerwanej linii myśli duchowej i praktyk Świętych oraz kulturowego patrymonium w muzyce, sztuce i architekturze. Instytut realizuje ów cel głównie przez solidną i gruntowną formację kapłanów, zakorzenioną w katolickiej tradycji i realizowaną w międzynarodowym seminarium Archidiecezji Florenckiej. Nasi kapłani, świadomi potrzeby swego własnego uświęcenia, czynią wszystko by stać się narzędziami łaski Bożej przez działalność apostolską w kościołach przydzielonych instytutowi, jego szkołach, misjach na Czarnym Lądzie, poprzez głoszenie rekolekcji, katechezę oraz kierownictwo duchowe. Instytut Chrystusa Króla działa pod patronatem Niepokalanego Poczęcia, któremu jest poświęcony.”
0 komentarze:
Prześlij komentarz